Badanie kliniczne dla pacjentów z toczniem rumieniowatym
Obecnie nie prowadzimy rekrutacji do badań klinicznych dla osób dotkniętych toczniem rumieniowatym.
Jeśli chcieliby Państwo zostać poinformowani o rozpoczęciu rekrutacji w tym wskazaniu, zachęcamy do wypełnienia formularza rejestracyjnego.
W przypadku jakichkolwiek pytań zapraszamy do kontaktu telefonicznego
pod numerem 22 101 07 59 (pon.-pt. 8:00–17:00)
Toczeń rumieniowaty układowy
Toczeń to jedna z autoimmunologicznych układowych chorób tkanki łącznej, której przyczyna nie jest do końca znana, a całkowite wyleczenie obecnie niemożliwe. Charakteryzuje się wieloma różnymi objawami, a także bardzo zróżnicowanym przebiegiem- od postaci dość łagodnych (większość przypadków), do ciężkich, nawet zagrażających życiu. W Polsce choruje ok. 30-50 na 100 000 osób, z których większość stanowią kobiety w wieku rozrodczym.
Toczeń rozwija się u osób genetycznie obciążonych po zadziałaniu dodatkowego bodźca takiego jak:
- ekspozycja na światło słoneczne,
- zakażenie,
- czynniki hormonalne,
- niektóre leki,
- niektóre substancje chemiczne.
Powstające w czasie zachorowania autoprzeciwciała uruchamiają proces zapalny doprowadzający do niszczenia zajętego narządu. Działają one na różne sposoby np. odkładając się w nerkach, skórze i naczyniach krwionośnych w postaci kompleksów immunologicznych atakując bezpośrednio krwinki i zmieniając aktywność komórek nerwowych i czynników biorących udział w krzepnięciu krwi.
Objawy tocznia dzielą się na „ogólne” oraz te wynikające z zajęcia poszczególnych narządów. Należy zaznaczyć, że choroba może mieć różny przebieg, w zależności które narządy zostały zaatakowane oraz w jakim stopniu. Najczęściej okresy zaostrzenia choroby występują na przemian z wycofywaniem objawów, a odpowiednie leczenie pozwala osiągnąć trwałą remisję oraz zapobiec wielu powikłaniom. Terapia musi być dopasowana przez lekarza indywidualnie, do każdego pacjenta- innego postępowania wymaga chory, u którego główną dolegliwością są bóle mięśni i stawów, a innego osoba z zajęciem nerek lub układu nerwowego.
Wszystkim chorym zaleca się unikanie słońca w czasie jego największej aktywności, wypoczynek, unikanie stresu, regularną ale umiarkowaną aktywność fizyczną, zapobieganie miażdżycy poprzez zdrowe odżywianie i utrzymywanie odpowiedniej masy ciała i zaprzestanie palenia tytoniu, profilaktykę osteoporozy, zapobieganie zakażeniom poprzez zachowanie zasad higieny oraz szczepienia ochronne (wykonywane w okresie niskiej aktywności choroby) oraz wsparcie psychologiczne.
Dalsze leczenie dostosowane jest do objawów, które występują u danego pacjenta. Najczęściej na zmiany skórne stosuje się miejscowo maści lub kremy zawierające glikokortykosteroid lub takrolimus, na bóle mięśni i stawów niesteroidowe leki przeciwzapalne bądź, a przy bardziej nasilonych objawach steroidy. Przy cięższych stanach chorobowych zajmujących narządy wewnętrzne (układ nerwowy, nerki, płuca) konieczne jest stosowania intensywnego leczenia immunosupresyjnego oraz aktywne zwalczanie innych stanów mogących zaostrzać chorobę.